ครูมืออาชีพ
ข้าพเจ้าขอกล่าวถึงการเป็นครูมืออาชีพ คือต้องเป็นนักประชาธิปไตย ครูจะต้องไม่เป็นเผด็จการ ต้องให้เสรีภาพในการแสดงความคิดเห็น โดยยินดีรับฟังความคิดเห็นของนักเรียนอย่างจริงใจและจริงจัง โดยเมื่อนักเรียนวิพากษ์วิจารณ์ก็เอาไปพิจารณาแล้วปรับปรุง โดยเมื่อนักเรียนไปเรียนที่โรงเรียน ครูจะให้นักเรียนได้มีความสุขในการเรียนหนังสือ โดยจุดประสงค์สูงสุดของครูคือ “ความสุขของเด็ก” ครูจะให้ความสำคัญกับเด็กมากโดยมองเห็นนักเรียนเป็นดั่งผู้ใหญ่คนหนึ่ง มองเห็นนักเรียนเป็นดั่งกัลยาณมิตรคนหนึ่ง มองเห็นนักเรียนเป็นดั่งบุตรในอุทร ครูจะไม่สอนให้นักเรียนโตขึ้นไปเป็น “เจ้าคนนายคน” แต่จะสอนให้นักเรียนโตขึ้นไป “รับใช้ประชาชน” ครูจะสอนให้นักเรียนว่า สิทธิมนุษยชน สำคัญอย่างไร? ครูจะเป็นผู้นำในการต่อสู้เพื่อความเที่ยงธรรมยุติธรรมในสังคม ครูจะสอนให้นักเรียนแต่ละคนรู้จักเสียสละไม่ไปแก่งแย่งชิงดีหวังเป็นที่หนึ่ง ครูจะสอนให้นักเรียนรู้จักความมีเมตตากับเมตตามาบรรสานกับกรุณา ไม่แบ่งเขาแบ่งเรา ครูนั้นจะเป็นอันดับหนึ่งในทุกศาสตร์ทุกแขนงในการนำพาลูกศิษย์สู่ปัญญาอันมีความงาม ความดี ความจริงอยู่ด้วย
ครูจะหมั่นเรียนรู้เรื่องราวของโลก ครูจะไม่ล้าสมัยจะไม่งมงาย ครูจะสอนถึงความเปลี่ยนแปลงของโลก เพื่อนมนุษย์ที่ยากไร้ให้พวกเราไม่ลืมพวกเขา ไม่ใช่ให้เราเป็น “ยังมีคนเหนื่อยยากกว่าพวกเรา ไม่ได้รับการศึกษา”แต่จะให้นักเรียนเห็นถึง โครงสร้างสังคมอัน อยุติธรรม ครูจะสอนให้พวกนักเรียนโตขึ้นไปเป็น “พลเมืองโลก”ช่วยเหลือพวกเขา
เช่นการสอนวิชาสังคมศึกษา
ครูสังคมศึกษา จะสอนให้นักเรียนได้รับรู้ถึงสภาพสังคมที่อยุติธรรมที่เลวร้าย จะสอนให้นักเรียนได้เป็นผู้กล้าหาญต่อสู้กับความอยุติธรรมในสังคม ครูจะสอนภูมิศาสตร์ให้นักเรียนรู้ว่ายังมีคนอีกมากที่ประสบปัญหาและเราควรจะช่วยเขา ครูจะสอนให้เรารู้ถึงประเทศเพื่อนบ้านมิตรภาพ ไม่ใช่สอนให้ดูถูกว่าประเทศเพื่อนบ้านว่าเขา “จน” เขา “โง่” ครูจะสอนการเมือง ให้นักเรียนรู้จักวิเคราะห์นักการเมือง รู้ทันโวหารนักการเมือง และครูจะไม่สอนในสิ่งที่ไม่จริงในสิ่งที่เท็จโดยบิดเบือนหลักฐานทางประวัติศาสตร์ เรื่องเศรษฐศาสตร์ ครูจะสอนเศรษฐศาสตร์ที่ไม่เอาเปรียบธรรมชาติ เพื่อนมนุษย์ จะสอนให้เห็นถึงความหลากหลายทาง “ชาติพันธุ์”โดยเรื่องสิทธิมนุษยชน ในฐานะพลเมืองโลกก็จะสอน จะสอนให้เคารพในสตรีเพศ สอนให้เคารพในบุคคลที่มีความหลากหลายทางเพศด้วย
สังคมครู ครูจะไม่แก่งแย่งชิงดีกัน ครูจะไม่วันๆเอาแต่ทำการวิจัย จะไม่หวังว่าจะเลื่อนลำดับวิทยฐานะ โดยระลึกอยู่เสมอว่าโตขึ้นมาเป็นครูอาชีพนี้จะต้องเป็น “แม่พิมพ์ พ่อพิมพ์ แห่งชาติ”ไม่ใช่เป็น “ชำนาญการ ชำนาญการพิเศษ” โดยยึดหลักว่าจะเป็นผู้ให้มากกว่าผู้รับ เมื่อให้แล้วย่อมได้ในสิ่งที่สมควรจะได้ สังคมครูจะมีความสุขเป็นฉันท์พี่น้อง ไม่นินทาด่ากันทั้งต่อหน้าและลับหลัง ผู้อำนวยการก็จะไม่เป็นเผด็จการ รองผู้อำนวยการก็จะเป็นกัลยาณมิตรให้ผู้อำนวยการด้วย แต่ละคนต่างส่งเสริมความดีของกันและกัน เพื่อประโยชน์ “นักเรียน”เป็นที่ตั้งเท่านั้น
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น